شب سردی است و هوا منتظر باران است

وقت خواب است و دلم پیش تو سرگردان است

شب بخیر ای نفست شرح پریشانی من

ماه پیشانی من دلبر بارانی من....

بهار میرسد ز ره، تو نیستی نگار من

زمین به گل نشسته و تو نیستی کنار من

به بوته شقایقی که پشت خانه سرزده

سپرده ام که نشکفد بدون عطر یار من

نمای هفت سین من بدون تو چه میشود؟

تو آبروی عشقی و نمای روزگار من

در این بهار سرکش و در این وفور التهاب

بیا برس به داد این دل خراب و زار من

امشب از همیشه تنهاترم...

زیباترین لباسی که می تونه زن رو بپوشونه، بازوان مردیست که دوستش داره....

یک شب تو را شاعر میکنم

چنان آسمان را به زمین می دوزم

که اینبار تو شاعر شوی

و من معشوقه ی شعرت

کار سختی نیست، تنها یکبار تو را

به چنان بوسه ای دعوت می کنم

که تمام شمع های عالم به احترامم

آب شوند، و تو از آن شب شاعر....

آرزوی شخصی ای ندارم تا شهر من فقیر و غمگین است

حق ندارم ناامید بشوم، فرق من باگذشته ام این است

قول میگیرم از تو... با قهرت... زخم هیچکس را عمیق نکنی

سال نو میشود به شرطی که خنده ات را دریغ نکنی

از شهر دود و سایه ها به شهر باران می نویسم، نامه ای از یک غریبه را برای جان جانان می نویسم. هوای شهر ما سرد است و دلگیر است و افسرده،  زمستان است اما من به شوق نوبهاران می نویسم. گلک جانم دلم تنگ است و می دانم نمی دانی، با چشم های خسته از دیدن همیشه خیس و گریان می نویسم. دور بودنت درد است، آرزوی دیدنت حسرت. نمایشنامه ای از درد و حسرت را برای غمگساران می نویسم. من به تنهایی و دوری عادت دیرینه دارم، پر گلایه از تمام این فواصل بین باران می نویسم. نیستی تا ببینی بشکه ی صبر منم لبریز شد، در دین تو ایوبم و خالی ز ایمان می نویسم. من دگر نایی برای عشق ورزیدن ندارم، با دیدن بی مهری از این مهربانان می نویسم. پیر میشود جوان ز حادثه ای گاهی به راستی، جوانی میکنم جانا ولی با دست لرزان می نویسم. همدمی بهتر ندارم جز همین خودکار و کاغذ، کس بخواند یا نخواند من کماکان می نویسم....